[รามเกียรติ์] : บุปผาพานรินทร์

‘The meeting of two personalities is like the contact of two chemical substances: If there is any reaction, both are transformed’

‘การพบกันของคนสองคนก็เปรียบเสมือนพันธะระหว่างสารเคมีสองตัว หากเกิดปฏิกิริยาอะไรขึ้น การเปลี่ยนแปลงจะเกิดต่อทั้งคู่’

– Carl G. Jung 

ꕥ

ดอกเหมย  ผองผกาอันเป็นสัญลักษณ์แห่งความอุตสาหะ อดทน และเข้มแข็ง

‘เรียนให้มันเก่งๆ จะได้ทำงานเป็นหมอแล้วเก็บเงินพาม๊าไปถ่ายรูปกับลีโอนาร์โด ดีแคพรีโอที่อเมริกา’

นับตั้งแต่เธอสอบได้ที่หนึ่งของระดับชั้นเมื่อประถมศึกษาตอนต้นปีที่ 2 ประโยคข้างต้นก็แทบจะกลายเป็นสโลแกนประจำตัวหม่าม้ามาได้เกือบหลายปีเลยทีเดียว

 ‘นางสาวณัฏฐริกา แซ่ลี้’ หรือ ‘เหมย’ (น.) เด็กสาวผู้ถูกมารดาบังเกิดเกล้าหมายหัวให้มีคำว่าด็อกเตอร์เป็นคำนำหน้าชื่อเพียงเพราะคุณครูเคยชมว่าเรียนเก่งสมัยร่ำเรียนอยู่อนุบาลสาม

เกิด เรียน ทำงาน พาหม่าม้าไปเจอสามีทิพย์ ป่วย ตาย 

นั่นคือภาพรวมแผนระยะยาวสำหรับชีวิตของเหมย

อยู่ในกรอบ ตายในกรอบ สงบสุขชนิดปราศจากเรื่องน่าปวดหัวเหมือนในโฆษณาประกันภัย

เหมยคิดและคาดหวังมาโดยตลอดว่ามันควรจะเป็นอย่างนั้น แต่ในเวลาเดียวกัน กราฟชีวิตของใครจะคงเส้นคงวาถาวรตราบสิ้นนิรันดร์ได้เสมอเล่า เธอเองก็รับรู้ถึงความจริงข้อนี้ดี

รวมถึงนิยามคำว่า ‘ชีวิตธรรมดา’ ของเธอซึ่งค่อนข้างเข้าข่ายแตกต่างจากมนุษย์ทั่วไปพอสมควร เส้นทางในฐานะนางสาวณัฏฐริกา แซ่ลี้ จึงดูจะยากเย็นใช่ย่อย

หากทว่าผลลัพธ์หรือตัวแปรบางจำพวกกลับอยู่เหนือความคาดหมายของสาวเจ้ามามากนัก อาจเรียกได้ว่ามากเสียกระทั่งเหมยยังเกือบรับมือกับมันไม่ไหว

อาทิเช่น สิ่งมีชีวิตประหลาดโครงสร้างคล้ายมนุษย์ซึ่งนอนแน่นิ่งอยู่บนดงดอกเข็มกลางสวนหลังบ้านของตระกูลแซ่ลี้

สิ่งมีชีวิตจากต่างภพตนใหม่ ผู้มาพร้อมตำแหน่งก้อนภาระตัวใหม่ รวมถึงอีกความรับผิดชอบที่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าทุกคนในสถาบันจะเลือกให้เหมยเป็นผู้แบกรับ

เอาเถอะ อย่างน้อยคุณตัวประหลาดก็ต้องให้อะไรตอบแทนเธอได้บ้างล่ะ!

‘ไม่ตลกเลยนะคะ’

ꕥ

นามขุนกระบี่นี้                                  องคตเสมอนอ 

กากาศราชเอารส                      ฤทธิ์ล้า 

   สีเขียวดุจมรกต                                 มงกุฎกลีบ สามแฮ

     เถลิงยศอุปราชค้า                        เขตด้าวขีดขิน ฯ

– รามเกียรติ์ 

หากจักต้องกล่าวตามจริง

การจรจากพิภพบ้านเกิดเมืองนอนมาอย่างกะทันหันชนิดมิทันได้ตั้งตัว สร้างความตื่นตระหนกแก่พระยาอินทรนุภาพมิน้อย 

หากอย่างกระนั้นเลย ทหารเอกเยี่ยงเขาย่อมปรับตัวเข้ากับปัจจัยรอบกายาได้ง่ายดาย แม้นกระทั่งในโลกาซึ่งครั้นลองเทียบกับภพบ้านเกิด ดูเหมือนจักคล้ายก็มิใช่ จักต่างราวฟ้ากับเหวก็ไม่เชิง 

อนึ่งต้องนับว่าเป็นโชคมหางามยามดีขององคตด้วยกระมัง ตรงที่ตนดันได้พึ่งพิงอาศัยอยู่กับเหล่ากุญแจสำหรับผู้จักส่งเขาหวนคืนสู่ขีดขินนครได้อย่างปลอดภัยพอดิบพอดี

ทว่าอุปสรรคแลกาลเวลาคือสิ่งที่รัชทายาทหนุ่มมิสามารถหลีกเลี่ยงมันได้ผิว่าจักประทับอยู่แห่งหนใด ยิ่งกับต่างถิ่นเฉกเช่น ณ เพลานี้ ต่อให้วานรหนุ่มจักมั่นอกมั่นใจในพลังของตนมากเพียงไหน เจ้าถิ่นผู้คุ้นเคยต่อสภาพนานาถ้ามีไว้ติดตัวได้ล้วนแล้วแต่มีประโยชน์กว่าหลับตาวิ่งเสมือนคนตาบอดแน่แท้

ดังนั้น การมองหามิตรสหายเชิงเกื้อหนุนประโยชน์ซึ่งกันแลกันระหว่างทั้งคู่จึงบังเกิดขึ้นโดยปริยาย 

‘แต่ที่พองแก้มอยู่ก็เพราะกลั้นขำมิใช่หรือ?’

ꕥ

“ชื่อเหมยค่ะ ไม่ใช่หมวย”

“หมวยเล็ก”

“…ลิงน้อย”

“มะเหงกนี่”

ꕥ

“คุณนี่มัน…ลิงโง่ชัดๆ”

“กระไรหนา เจ้าต่างหากเล่า กระรอกดื้อ!”

ꕥ

“วางใจเถิดเจ้า พี่อยู่นี่แล้ว”

“ไปทำอันใดผิดมาเจ้าคะ?”

“หื้ม?”

“เอาร่างปลอมเดินมาอ้อนเช่นนี้ ไปทำสิ่งใดมา”

ꕥ

‘แด่ทุกหยดน้ำตาที่ข้าพเจ้าจำใจปล่อยปละให้มันไหลอาบแก้มเพียงเพราะความทรมานแสนหอมหวานซึ่งผองผู้ใหญ่นิยามมันว่า ‘การเติบโต’ ’

‘แด่ครอบครัวซึ่งอบอวลด้วยความรักที่ข้าพเจ้ามิเคยต้องร้องขอ’

‘และสุดท้าย แด่คุณตัวประหลาดผู้กลายมาเป็นชิ้นส่วนสำคัญในชีวิตของข้าพเจ้า’

จงปิดเปลือกตาของเจ้าลงเสีย เรื่องราวแสนธรรมดากำลังจักถูกถ่ายทอด ณ บัดนี้

#ลิงน้อยกับหมวยเล็ก

เกี๊ยวปลาบนดาวเสาร์

twt : @fishyonsaturn.

29/9/2021 อ่านตรงนี้หน่อยนะคะ

สวัสดีค่ะรี้ด แฮะๆ เรื่องนี้อยู่AU เดียวกันกับยัยเต๋อนะคะ เป็นtimeline หลังจบศึกกรุงลงกาครั้งที่1ค่ะ ช่วง13ปีก่อนเกิดครั้งที่2  ต้องขอความกรุณาด้วยนะคะ

เนื้อเรื่องไม่น่ามาปนเปกันมากนักค่ะ ใครอยากอ่านเรื่องเต๋อก็จิ้มๆได้เลยค่ะ ยัยเต๋อกับพี่ครีพ มาอ่านแก้ขัดรอเรื่องนุ้งเหมยกับพี่องคตก่อนเลยก็ได้นะคะ